Mondia in de media
In dit blog ga ik iets van mij af schrijven. De lezer is gewaarschuwd: de frustratie spat er vanaf! Maar laat ik beginnen met een rustige, weloverwogen inleiding.......
Een school heeft een maatschappelijke opdracht: leerlingen voorbereiden op de samenleving van morgen. De Mondia scholen willen hun leerlingen “in de wereld brengen” en verstaan daaronder dat zij niet alleen kennis en kunde aanbrengen (kwalificeren), maar ook democratische burgerschap, het samen leven en samen werken met anderen, oefenen (socialiseren). Om, ten slotte, als derde dimensie, ook de persoonlijke brede vorming van de leerling ter hand te nemen (personificatie). Anders gezegd, een tikje pathetisch misschien: wij onderwijzen hoofd en hart en handen.
We beschouwen onszelf als partners van de ouders in de opvoeding van hun kind. Wij staan midden in de samenleving, staan voor wat we doen (en laten) en kunnen geregeld trots zijn op ons werk, op onze leerlingen. En -tegelijkertijd- realiseren we ons dat we in een glazen huis zitten. Iedereen kan zien wat we doen, heeft een mening over ons en meent ons allerlei taken en opdrachten te kunnen toeschuiven.
De regionale kranten en tv zijn hierin ons medium. Er is een gezonde wisselwerking, in die zin, dat wij onze successen via hen mogen delen, maar omgekeerd moeten we met de billen bloot als er iets is mis gegaan. Ook worden wij geacht thuis te geven als er rare of nare maatschappelijke verschijnselen rondom pubers geduid moeten worden.
Zo ook deze herfst. De PZC meldde dat ze graag aandacht wilde besteden aan het fenomeen van georganiseerde vechtpartijen. Jongeren trommelen elkaar op via de sociale media om deelgenoot of getuige te zijn van een of andere aframmeling of afrekening. Hoewel van alle tijden (mijn gereformeerde ouders sloegen de katholieke kindertjes met klompen op de kop) neemt dit anno nu wel heel snel hele massale vormen aan. Naar aanleiding van een interventie van de politie, die was binnengedrongen in een WhatsAppgroep en de jongelui had gesommeerd om “weg te wezen”, was de vraag: wat merken de scholen van dit fenomeen en wat doen ze er tegen?
Het zal de lezer, na mijn uitvoerige inleiding, niet verrassen dat ik ons nog maar eens tot partner in de opvoeding verklaarde. Dat maken wij bv. waar door leerlingen mediawijsheid bij te brengen. Maar daarnaast ook door de aan ons toevertrouwde jongelui scherp in de gaten te houden.
Zo kon ik er met plaatsvervangende trots toevallig van getuigen hoe onze conciërges en teamleiders in een pauze uiterst alert hadden gereageerd op een recente stuwing van leerlingen naar de uitgang, op weg naar.........uiteindelijk niks. Want veel van die opstootjes lopen namelijk met een sisser af. Gelukkig!
De PZC meende aan het verhaal een Walchers tintje te moeten geven. Sterker nog: het moest een Mondia-dingetje worden. Het zouden namelijk leerlingen van Scheldemond en Nehalennia zijn die het voortdurend met elkaar aan de stok hebben. Een plattegrondje erbij om aan te geven waar die scholen precies staan. Alsof er geen andere scholen zijn op Walcheren. Alsof de jongelui niet in allerlei wisselende samenstellingen hun voor- en tegenstanders uitzoeken om elkaar (en ons) lekker te provoceren. En alsof dit in de rest van Nederland niet voorkomt.
Enige bron voor dit staaltje bedenkelijke journalistiek was een (1) mevrouw op Instagram. Zij wist ook te vertellen welke enorme psychische impact dit heeft op onze brugklassers....!
De politie gaf desgevraagd uitdrukkelijk aan geen scholen aangewezen te hebben in haar persverklaring, laat staan via de sociale media. Dat heeft de PZC erbij verzonnen voorzien van een tendentieus kaartje, om het verhaal wat smeuïger te maken.
Daar sta je dan met je goeie gedrag. Door deze subtiele rangschikking van “feiten” word je van een gewetensvolle pedagogische instelling tot een bedenkelijke verzamelplaats van criminelen-in-de-dop gemaakt.