Een sigaar uit eigen doos
Afgelopen najaar werd een nieuwe CAO voor het voortgezet onderwijs van kracht. Paul Rosenmöller, onze voorman van de VO-raad, die ooit stakingen leidde in de Rotterdamse haven, vindt het maar niks dat de onderhandelingen over een nieuwe CAO meestal langer duren dan de looptijd ervan. Het is niet zo moeilijk om het daarmee eens te zijn. Maar waarom is het dan blijkbaar zo’n tour de force? Het antwoord is dat onze CAO al decennialang een uiting is van “gestold wantrouwen”. Hoe dat eruit ziet? De bestuurders sluiten het liefst een arbeidsovereenkomst op hoofdlijnen, zodat zij daarbinnen, met hun eigen medezeggenschapsraad tot een nadere invulling kunnen komen die past bij de eigen situatie. Vakbonden zijn bang dat bestuurders misbruik maken van die vrije ruimte en dat de leraren en andere medewerkers in het onderwijs daar niet tegen opgewassen zijn. Dus zij eisen een dichtgetimmerd document van regels en voorschriften. Helaas zijn er bestuurders, we lezen dat in de krant, die het voor de beroepsgroep bederven, misbruik maken van hun speelruimte en het wantrouwen van de bonden over ons afroepen. Ik vrees dat het niet helpt als ik me daar hier en nu alsnog luid en duidelijk van distantieer.
Om genoemd wantrouwen te loochenen hebben de onderhandelaars van werkgeverskant een mooi gebaar willen maken. Naast een nette loonsverhoging boden zij de vakbonden aan om ook iets aan de werkdruk te doen. Weliswaar alleen voor docenten (en niet voor het ondersteunend personeel), maar toch. Al gauw bleek dat de overheid, der dritte in bunde, geen budget had meegegeven voor én een beter salaris én vermindering van de werkdruk. En omdat de salarisverhoging inmiddels al werd uitbetaald, moest de werkdrukverlichting op creatieve wijze worden gerealiseerd.
De vakbonden hebben als ambitie uitgesproken dat een full time leraar in het voortgezet onderwijs uiteindelijk terug moet van 25 naar 20 lesuren per week. Dat zou beter stroken met ons omringende landen. U kunt vast wel volgen dat er dan, bij gelijkblijvende onderwijstijd voor leerlingen 1/5 van het docentencorps extra in dienst moet worden genomen. Wat in een tijd van een lerarentekort wel een heel bijzondere uitdaging is!
Om voor alle leraren van Mondia alleen al de eerste stap van 1 lesuur werkdrukverlichting per week mogelijk te maken zijn acht extra docenten nodig. Kunt u het nog volgen? Acht docenten kosten zo’n 6 ton. Maar die euro’s kregen we er dus niet bij.....
Schoolleiding en medezeggenschapsraad van Nehalennia en Scheldemond hebben zich werkelijk in allerlei bochten gewrongen om lestijd te schrappen, zonder dat dit ten koste zou gaan van de kwaliteit van ons onderwijs. U snapt het al: een hopeloze missie. Als je als docent hetzelfde programma van dezelfde kwaliteit moet realiseren in minder tijd, dan ga je dat niet als een verlichting van je taak ervaren. Extra studiedagen voor het docententeam inplannen in een jaarrooster maakt bovendien ouders (en leerlingen ?) niet blij. Leerlingen moeten het dan maar zelf uitzoeken -een paar jaar geleden noemden we dat nog “ophokuren”- en die wilden we niet.
We hebben dan ook ten langen leste besloten om onze opdracht, want zo zien we de CAO, op dit specifieke onderdeel terug te geven. Wij weten het even niet en gaan het dus niet doen. Werkdrukverlichting is prima, maar dan moet er geld bij om hetzelfde werk met meer mensen te kunnen doen. Waar die mensen vandaan moeten komen is dan het volgende probleem.