Corona 3

“Knijp eens even in mijn arm. Ik droom toch zeker?!” Hoeveel mensen ik al niet heb horen zeggen dat ze het gevoel hebben “in een horrorfilm te zijn beland”.... Twee weken geleden konden we ons niet voorstellen hoe ons dagelijks leven er nu uitziet (zie mijn voor-vorige blog). En ik ben bang dat we ons nu nog geen goede voorstelling maken van weer twee weken verder. Nadat er eerst angstaanjagende berichten kwamen uit achtereenvolgens China en Italië, is nu Noord-Brabant bron van verbijstering en ongeloof: zo erg zal het bij ons toch niet worden?

Tegen de achtergrond van persoonlijke tragedies van verlies van familie of de teloorgang van een bedrijf, is wat ik nu ga opschrijven onnozel en onbelangrijk. Maar nooit eerder was het onderwijs zo “elke dag anders” dan dezer dagen. We zeggen op school -meestal niet meer letterlijk, maar via Teams of Whatsapp- tegen elkaar dat we nog nooit zoiets hebben meegemaakt. Omdat ik nu zelf bijna 40 jaar meedoe, wil dat wel wat zeggen.
Op het moment dat het sociale verkeer door de overheid min of meer lam werd gelegd en er tegelijkertijd aan het onderwijs werd gevraagd om de scholen draaiende te houden, schreef ik in mijn vorige blog dat dat ons met trots mocht vervullen. We hadden ineens een “vitaal beroep”; hoe mooi wil je het krijgen in een tijd van onderwaardering en lerarentekort? Toen echter vervolgens de omgangsregels nog verder werden verscherpt -waaronder een samenscholingsverbod- terwijl examenklas-leerlingen in honderdtallen naar school werden gedirigeerd om tentamens te maken, ging dit voor velen toch wel erg wringen met elkaar.

De Zeeuwse scholen hadden de wens om steeds in gezamenlijkheid te bepalen hoe zou worden omgegaan met de voortdurend veranderende gedragsregels. Om er zo voor te zorgen dat de verwarring onder leerlingen (en hun ouders) in onze provincie niet nodeloos groter zou worden gemaakt dan die toch al was. Hoe jammer dat de scholen in Goes het nodig achten om nét voor het kabinetsbesluit, de schoolgebouwen toch ook voor de examen-leerlingen tot no go area te bestempelen, waardoor er afgelopen maandagavond totale chaos uitbrak op het internet. Boze bange ouders die niet wilden begrijpen dat hun kind wél naar school moest voor een tentamen en dit een paar kilometer níet zou hoeven. Het Goese besluit doet me denken aan een zelfrijdende auto waarvan de bestuurder maar blijft rukken aan het stuur omdat hij toch immers zelf beter weet welke kant het op moet... Wedden dat deze over-daadkrachtige schoolbestuurder het niet zou pikken als één van zijn teams een andere kant op zou marcheren dan de marsroute die hij heeft uitgestippeld?
Wéér twee dagen verder kunnen we vaststellen dat niet alleen de rust is weergekeerd, maar ook dat het Leren op Afstand van onze scholen op een prachtige wijze vorm krijgt.

In de personeelsbulletins van deze week prijst de schoolleiding de docenten en de ondersteuners voor de inventiviteit en wendbaarheid die zij aan de dag leggen. En terecht! In dit hoekje wil ik graag die schoolleiders zélf prijzen voor het leiderschap dat zij in deze crisis laten zien en laten voelen: de teamleider die elke dag belt met zijn mentoren om te horen of het lukt om de leerlingen aan de gang te houden; LMT’s en examensecretarissen die op basis van grillige “dagkoersen” een consistent en waardevol examenprogramma in elkaar weten te zetten; de directeur die om de zoveel dagen een livestream “doet” met haar team om de spirit erin te houden en het teamgevoel te versterken; het CMT dat een vaste koers weet te varen en de bemanning daarin mee te krijgen terwijl voortdurend de bakens worden verzet; het hoofd bedrijfsvoering die zijn mensen tot bijzondere samenwerkingsvormen weet te bewegen...

En nu ga ik in dit blog een switch maken die mij eerder in onze scholen de bijnaam van “dominee” heeft opgeleverd. Het tijdperk waarin we met elkaar verzeild zijn geraakt boezemt velen angst in en gaat nog een hoop verdriet brengen. Ik wil dit volstrekt niet bagatelliseren of wegstoppen. Maar toch vermoed ik dat we later (na de zomer misschien pas) óók op deze periode gaan terugkijken met enige weemoed, vast ook met trots en zelfs met een beetje warmte. Want net als in de Nederlandse samenleving activeert ook in onze scholengemeenschap dit virus bij heel velen de mooiste menselijke eigenschappen: hulpvaardigheid, saamhorigheid, solidariteit, vindingrijkheid en nog veel meer moois. Vanuit dit kleine, bescheiden hoekje roep ik je daarom toe: houd dit alsjeblieft vol!