Corona 2

We zijn een week verder (zie mijn vorige blog) en de wereld is totaal veranderd.
Met de onvermijdelijke verspreiding van het virus neemt ook de koorts in de samenleving toe. Ons volkje eigen, wordt de deskundigheid van de experts betwist en weten velen het -van horen zeggen- net iets beter. Je zou gaan verlangen naar een virus-VAR, die gewoon stelt: zo doen we het.

De lijn die ons kabinet uitzet van stapsgewijs opschalen, maar geen maatregelen nemen die aantoonbaar ineffectief zijn, getuigt van moed, wat mij betreft. Grote ego’s in de politiek (met Trump als grootste karikatuur) nemen hun toevlucht tot grote gebaren om hun zogenaamde daadkracht te tonen. Ónze overheid laat na, durft niet-te-doen en dat is veel lastiger.
Het onderwijs (althans onze zegslieden) voelen zich achtergesteld en weggezet omdat de scholen (nog) niet worden gesloten. Het argument dat de verspreiding van het virus hoegenaamd niet via onze onderwijsinstellingen gaat, wordt nog wel geaccepteerd (hoewel de Franse experts het tegenovergestelde beweren), maar dat wij -indirect- een back up zijn voor het “leger” van virusbestrijders wordt opgevat als een belediging. Wij zijn toch geen kinderoppas....!

Dat wij helpen onze economie draaiende te houden wordt een vorm van misbruik gevonden (en economie is sowieso een vies woord in de discussie). Maar het feit dat wij tot de vitale onderdelen van onze samenleving worden gerekend zou ons, vind ik, juist met trots moeten vervullen.

Mijn appel zou zijn om de ontstane situatie straks in ons voordeel uit te buiten. Als de gezondheidszorg en het onderwijs dan zo vitaal zijn (“vitaal” betekent letterlijk: voor het leven van groot belang), mogen wij dan straks heel veel investeringen verwachten in onze sector om het tekort aan collega’s te bestrijden?!