Ubuntu 2
De blogs van mijn hand, die ik schreef om de lezer een kijkje in mijn keuken te gunnen, zullen binnenkort van deze website verwijderd worden. Per 1 augustus treedt een nieuwe bestuurder aan (zie elders op deze website) en die kan ik natuurlijk niet voor de voeten gaan lopen met een meninkje hier en een opvattinkje daar. “De koning is dood, lang leve de koning”. Ik knijp er tussenuit met -voor de laatste keer- een verwijzing naar het gedachtengoed van Ubuntu.
Op 22 augustus 2018 schreef ik er een blog over en bij diverse gelegenheden in en buiten onze scholengroep refereerde ik, als ik mijn kans schoon zag, graag aan dit mooie concept. Overigens had het jaar 2018 een zomer die qua temperatuur gelijkenis vertoont met die van 2022: periodiek is het rond 40 graden, dus wellicht maakt dat een associatie met een Zuid-Afrikaans principe beter verklaarbaar.
Ik-ben-omdat-wij-zijn is, ultrakort geformuleerd, waar Ubuntu voor staat. Individueel heb ik niet of nauwelijks betekenis, maar slechts als deel van de gemeenschap. In ons Europese hoofd ontstaat bij deze gedachte kortsluiting; wij leven immers in de illusie dat we autonome wezens zijn en -als we een beetje ons best doen- self made (wo)men. Een illusie, want een oorlog in Oekraïne toont bijvoorbeeld aan hoe verstrikt wij zijn in netwerken van relaties voor ons voedsel, ons gas, etc. Maar ook op persoonsniveau: wanneer wij het jagen en verzamelen beperken tot supermarkten en webwinkels, ……….dan staat of valt dit met uitgebreide (digitale) transportnetwerken, talloze producenten, leveranciers en andere tussenpersonen. Zouden wij echt aan ons lot worden overgelaten, dan zouden we onmachtig zijn om onszelf in leven te houden, laat staan op het welvaartsniveau te leven zoals we dat gewend zijn. Hetgeen aantoont dat ook wij gemeenschapswezens zijn, alleen beseffen we dat vaak niet.
In mijn werk weet ik mij gedragen door talloze medewerkers die hun verantwoordelijkheid nemen en alleen als collectief kunnen wij van betekenis zijn -en soms het verschil maken- voor onze leerlingen.
Ik dank al diegenen die mij op het rechte pad hielden, mij gevraagd maar vooral ongevraagd van advies dienden, mij behoedden voor fouten, mij spiegelden of corrigeerden, mij tegenspraken, mij bemoedigden, mij kritisch bevroegen, ……..niet ter meerdere eer en glorie van mij, maar van ons onderwijs en van de Zeeuwse zaak.
Ik was niks en nergens zonder ONS !
